ریشه واژه بیسکویت از دو کلمه لاتین bis به ‌معنای دو بار و coquere به‌معنای پخته‌شده گرفته‌شده است و با هم معنای دو بار پخته‌شده را می‌رساند. این نام‌گذاری به شیوه پخت آن بازمی‌گردد، زیرا نخست بیسکویت را می‌پختند و سپس آن را به‌آرامی درون یک فر خشک می‌کردند.

علت آن که می خواستند بیسکویت خیلی خشک باشد این بود که کشتیران ها برای سفرهای دریایی احتیاج به یک غذایی داشتند که قابل حمل و ماندگاری داشته باشد و همچنین سیرشان کند. اولین بیسکویت ها در دست ملوانان مصری دیده شده که ملوان ها برای سفرهای خیلی دور و طولانی از نانواها می خواستند بیسکویت ها را 4 بار بپزند که نم نکشد و بماند و آنقدر سفت می شد که مجبور بودند با آب خیس کنند تا نرم شود و بعد استفاده کنند. از زمان های خیلی دور تا سال 1814 که تکنولوژی کنسروسازی به بازار آمد، بیسکویت نقش مهمی در جیره غذایی نیروی دریایی داشت وبرای قرن ها هیچ کشتی بدون بار بیسکویت حرکت نمی کرد و  سهمیه ی روزانه بیسکویت برایشان در نظر می گرفتند.

البته محبوبیت بیسکویت فقط بین دریانوردها نبود و سرباز های رومی هم از آن به عنوان جیره غذایی استفاده می کردند. بیسکویت رومی ها متفاوت بود اونها بعد از پخت بیسکویت را سرخ می کردند و روش عسل می ریختند.

آشپزهای دربار ایران اولین کسانی بودند که به خمیر بیسکویت ادویه و عسل اضافه کردند و این باعث میشد که بیسکویت های خوشمزه تری درست کنند. در جنگ هایی که بین اعراب و اسپانیا اتفاق افتاد این بیسکویت های ادویه دار به اروپا هم راه پیدا کرد.